Μελομακάρονα vs Κουραμπιέδες; Δεν μας παχαίνουν οι θερμίδες, αλλά η νοοτροπία μας!
Μελομακάρονα & Κουραμπιέδες: Δεν μας παχαίνουν οι θερμίδες, αλλά η νοοτροπία μας!
Οι γιορτές έφτασαν, και μαζί τους το διαχρονικό δίλημμα: μελομακάρονα ή κουραμπιέδες; Το κρίσιμο ερώτημα που αξίζει να κάνουμε στον εαυτό μας δεν είναι πόσες θερμίδες έχει ο κουραμπιές ή το μελομακάρονο, αλλά: Το περισσότερο φαγητό είναι όντως καλύτερο; Εδώ βρίσκεται το κλειδί για να απολαύσουμε τις γιορτές χωρίς τύψεις και χωρίς να μας απασχολεί η ζυγαριά.
Έχουμε πει πολλές φορές ότι δεν μας παχαίνουν τα φαγητά, αλλά η νοοτροπία μας. Κάθε κουραμπιές και κάθε μελομακάρονο έχει περίπου 200 θερμίδες. Αν λοιπόν θέλουμε να τρώμε ένα-δυο με τον καφέ και ένα-δυο μετά το μεσημεριανο μέχρι του Αγιαννιού, θα φταίει ο κουραμπιές για το αποτέλεσμα;
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι οι θερμίδες του κουραμπιέ, είναι κυρίως ψυχολογικό και φιλοσοφικό. Και η βασική ερώτηση που αξίζει να κάνουμε στον εαυτό μας είναι: το περισσότερο φαγητό θα φέρει περισσότερη ευτυχία;
Οι περισσότεροι απαντούν αυθόρμητα «όχι», αλλά υποσυνείδητα μέσα τους λένε «ναι». Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας η σύνδεση φαγητού – ανταμοιβής. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε ισχύει η εξίσωση:
- γιορτή = φαγητό = αγάπη.
Στο μυαλό μας η βιολογία λέει:
- ζάχαρη & λίπος → ντοπαμίνη (η οποία βέβαια πέφτει γρήγορα όμως και μετά ζητάμε κι άλλο)
Στην κοινωνία ακούμε:
- «Μια φορά είναι», «Γιορτές είναι».
Και τελικά ο έλεγχος χάνεται όχι από τη πραγματική πείνα, αλλά από φόβο στέρησης και από τις υποσυνείδητες σκέψεις. Αλλά εκεί πρέπει να δουλέψουμε για να αλλάξουμε την αλυσίδα των γεγονότων. Όλοι θα έχετε νιώσει «παράδοξο της ευτυχίας» από την υπερκατανάλωση γλυκού:
1ο γλυκό → ευχαρίστηση
2ο → λιγότερη
3ο → μηχανική κατανάλωση
4ο → ενοχή, φούσκωμα, δυσφορία
Η καμπύλη της απόλαυσης πέφτει, δεν ανεβαίνει, γι’ αυτό, όταν έρθει η ώρα του γλυκού, δημιουργούμε τη δική μας τελετουργία: το βάζουμε σε πιάτο, καθόμαστε με ηρεμία και χωρίς κινητό και το απολαμβάνουμε, δεν το καταπίνουμε όρθιοι στην κουζίνα!
Όσο για τις γιορτές (που δεν μας νοιάζει και τόσο, το σώμα δεν «χαλάει» σε 10 μέρες).
Χαλάει όταν η καθημερινή υπερφαγία φέρνει τύψεις, και οι τύψεις φέρνουν την εγκατάλειψη και το «αφού το χάλασα..».
Να θυμάστε όμως από την άλλη, ότι και οι μέρες που αξίζει να γίνει η «αμαρτία» είναι οι παραμονές και τα ανήμερα. Εκεί μην το πολυσκεφτείτε — αφήστε το και όπως βγει. Αλλά πχ 26–27 Δεκεμβρίου είναι απλές μέρες, εκεί δεν χρειάζεται υπερβολή. Κρατηθείτε λίγο — το ρεβεγιόν είναι σε τρεις μέρες.
Και αυτό έχει αξία, γιατί η εγκράτεια και η πειθαρχία δεν στερούν χαρά — ίσα ίσα δημιουργούν θετικά συναισθήματα και επαναφέρουν την αίσθηση του ελέγχου στη ζωή μας και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Κλείνω με το εξής: Αν θέλουμε να φροντίσουμε λίγο τον εαυτό μας, αυτές τις ημέρες που οι περισσότεροι έχουμε λίγο χρόνο παραπάνω, ας πάρουμε μια ανάσα και ας κάτσουμε να τα σκεφτούμε όλα αυτά. Όχι για να γίνουμε τέλειοι, αλλά για να δοκιμάσουμε σιγά-σιγά μια διαφορετική σχέση με το φαγητό.
Γιατί η αλλαγή θέλει συνειδητότητα και συνέπεια. Και μία τελευταία συμβουλή. Αν το πάρετε απόφαση, μη το φωνάξετε. Οι φωνές και οι βαρύγδουπες ανακοινώσεις δεν βοηθούν. Μόνοι σας σιωπηρά ξεκινήστε μικρές μικρές αλλαγές. Για εσάς το κάνετε, όχι για τους άλλους. Καλές γιορτές!
